غزلی از مفرح همدانی شاعر معاصر همدانی با مضمون عاشقانه، عارفانه از دیوان ارمغان ملکوت

مرغِ غزل­سرا به چمن وقتِ بامداد /

ميكرد از فراق رُخ دوست انتـقاد /

افتاده دل به وَرطه خون و ز شوق وصل /

فرياد  مي­زند   كه   دَمِ  عشـق   زنده  باد /

نقدينه وجود من از نور عاشقي است /

از اين مقوله گشت دلم، عزّتش زياد /

جامي ز باده با « الفُ ليل » آوريد /

تا بشنوم حكايت دلها ز شهـرزاد /

مسـندنشين خاطر روي تو شد دلم /

شادم از اينكه عشق سرم ميدهد به باد /

بيش از دو پرده ساز نزد چرخِ تنگ­ چشم /

در حيطه شكُوه جَم و فَرّ كيقبـاد /

از بَس سياه­مست شدند از شراب نفْس /

كُفران شكست شيشه حرمت ز قوم عاد /

ما جايگاه و جامه اطلس نخواسـتيم /

از چرخ دون كه تخت سليمان به باد داد /

جز بخشش خدا و به جز فحشِ بي­ ادب /

منّـــت نهاد بر سرِ  ما هر كه هر چه داد /

تزكيّه كُن وجود و زِ تيغ قضا مترس /

با   هيچ   غُنچه    خار   ندارد   سَرِ   عنـاد /

وقت  نماز  صبح،مُفـرّح ز  باده مست /

نام تو را شـنيد و به قَدقامـت ايستاد /

غزلی از مفرح همدانی شاعر معاصر همدانی با مضمون عاشقانه، عارفانه از دیوان ارمغان ملکوت

من و امشب هوای عاشقی و چشم بیداری /

جمال شاهدی ، آوای چنگی، جام سرشاری /

چو مجنون سُرمه می بندم ز گَرد محمل لیلی /

قدم­ روزی­ اگر اِی­ دوست روی­ دیده­ بگذاری /

در این اندیشه ­ام بوسی بدزدم از لبت امّا /

مِی همّت نخورده ما کجا و رسم عیّاری؟

من از برق نگاه دلنشـین دوست دانستم/

نیستانی به خاکسـتر نشیند از دَم ناری /

حکایت­ها کُند از وادی گسترده غفلت /

قیام ناله­ای از سینه صِید گرفتـاری /

جهان در بی­خیالی خوش بوَد ساقی عنایت کُن /

بده پیمانه­ای تا وارهم زین سقف پرگاری /

حضور مطرب و ساقی لبی امشب به مِی تَر کُن /

چو از این کاروان فردا نماند هیچ دیّاری /

کمند انداز این صحرا، کران تا بی­کران هر دَم /

شکار تازه­ای  دارد  ز  خود   غافل  مشو،  باری

عذابــــت میدهد افتد اگر در دیده خاشاکی /

مباد آنکه گناه خویشتن را خُرد پنداری /

ز نور خانقاه قُدسـیان توفیق می­گیرد /

بدرّد  گر  حجاب   از خویشتن اشک  گُنه کاری /

ز یک­سو اشک و یک­سو ناله،یک­سو خون دل یا رب /

مُفـرّح    را    ببین    دارد   عجــــب   آشفته بازاری /